Vanuit haar sfeervol ingerichte kantoor in Cwartier helpt Nicole van Rijt (50) van Meeleven Verliesbegeleiding mensen na een ingrijpend verlies om de verstoorde balans weer te herstellen. COVID-19 gaf haar eervolle werk een nieuwe dimensie. Geheel onverwacht werd ook haar eigen veerkracht serieus op de proef gesteld.
April 2020 staat voor altijd op haar netvlies. De eerste coronastorm woedt in volle hevigheid als een dame van middelbare leeftijd plaatsneemt op haar bank. De vrouw zit er emotioneel doorheen. Haar geliefde vader is aan kanker over-
leden en ze heeft hem niet het afscheid kunnen geven dat hij voor ogen had en zo dubbel en dwars had verdiend. Er moesten keuzes gemaakt worden over wie er in die laatste dagen nog bij hem kon zijn. En wie er wel en niet werd uitgenodigd voor de uitvaartdienst.
Het was de eerste ‘coronacliënt’ voor Nicole van Rijt. Als verlies- en rouwbegeleider was de
Nederweertse wat emoties betreft wel wat gewend. Maar dit was van een andere orde. De omstandigheden waarin mensen afscheid moesten nemen van hun dierbare maakte ook op háár diepe indruk. Zoals iedereen in die eerste coronagolf werd ook Nicole gegrepen door de angst voor het virus en de beperkende maatregelen. “Zelfs zo hevig dat ik op zoek ben gegaan naar wat me emotioneel zo raakte. Noem het een zoektocht naar mijn eigen veerkracht. Door gerichte ontspanningsoefeningen en rustgevende wandelingen in de natuur lukte het me om de omslag te maken en mijn angst de ruimte te geven. Ik ben nu weer in balans. Dat wil zeggen dat ik weer geraakt word door mijn cliënten zonder dat hun verhalen me volledig in beslag nemen. Die professionele afstand is nodig om hen goed te kunnen begeleiden.”
Ruimte maken voor verlies
Sinds de uitbraak van COVID-19 is de hulpvraag diverser en complexer geworden, merkt Nicole. “Niet alleen het verlies, maar ook de manier waarop mensen hun dierbare hebben verloren doet veel pijn. Daarnaast zie ik in mijn praktijk veel cliënten die als gevolg van de coronamaatregelen zijn vastgelopen. Teruggeworpen op zichzelf zijn ze erachter gekomen dat ze een eerder verlies nog onvoldoende aandacht hebben gegeven. Het past bij de jachtige tijd van nu. We hebben het zo druk dat we niet de tijd nemen om te rouwen.”
‘Persoonlijke begeleiding vanuit het hart’ staat er op de deur van ruimte 223 die aanvoelt als een warme huiskamer. De meeste mensen die op haar bank in Cwartier plaatsnemen – kinderen, jongeren en volwassen – verkeren in rouw en willen maar één ding: rust in de chaos van emoties. De emmer is overgelopen, de draaglast is groter geworden dan de draagkracht. Nicole wijst naar een landschapsfoto aan de muur waarop een roeiboot staat afgebeeld. “De linker roeispaan staat symbool voor het verlies en alle emoties die daarbij horen. De rechter roeispaan voor het herstel; voor houvast en weer doorgaan met je leven. Als je met maar een roeispaan roeit, blijf je rondjes draaien. Alleen door met beide spanen te roeien, kom je verder. Iedereen doet dat op zijn eigen manier en op zijn eigen tempo, maar met hetzelfde doel voor ogen. Waarom zou je het verlies wegpoetsen als je het met kracht met je mee kunt dragen?”